KAYGILIYIM
Dalamadığım uykuların kıyısındayım. Aklım
yarınlarda. Hani şu hiç bitmeyen yarınlar… Endişeliyim. Aynada yüzümü gördüm ve
korktum endişeli benden. Uykusuzluğum nüksetti yine. Çocuklarım aklıma geldikçe;
ki hiç çıkmazlar oradan, kaygılanırım yarınlardan. Onları, bizi ve içinde
yaşadığımız dünyayı bekleyen yarınlardan kaygılanırım. Şimdi olduğu gibi…
Her anne gibi “evhamlıyım” diyorum kendime. Anne
olmanın vermiş olduğu duygu ve algı şeklidir, endişe. Peşi sıra kaygılar,
korkular gelir. Vicdanın yüküdür annelik; acabalar, keşkeler hiç bitmez. Endişeli bekleyişler başlar. Korkular evinde
dört duvar… Kimse bilmez dağlardan büyük derdini. Çünkü sence büyüktür. Bütün görevleri üslenmişsindir. Dünyayı
kurtarman istenir. Süper bir şeyler yapman gerekir. Her geçen gün apoletlerin
artar ya da azalır. Görev seni bekler. Başarın ya da başarısızlığın gözlerinin
önünde büyür, sen farkına varmadan.
Yarınlara hep hazırlıklı olmak gerekir. Kendini ve
biricik ‘yarınlarını’ hazır etmelisin, güne. Canları hiç yanmamalı mesela.
Gelecekleri güvence altında olmalı. Senin korkularına gülmeliler ki
korkmasınlar… Uzayıp gidebilecek olan bu anne listesi, nefes dinleme nöbetleriyle
başlar. Uykusuz gecelerin yalnız delisi anne, kaygılarından bir dünya kurar
çocuğuna. Bölük pörçük uykulara yaslar başını. Çocuğuna uzanan her elden, her
gözden korkar. Komşuları güvenilmez olur. “Ne olacak bu memleketin hali?”
sorusu ise her gün sorulur…
Korkuyorum yollarımızın ayrılacağı anlardan. Büyüyüp
kendi yollarını çizecekler, biliyorum. Ama nasıl bir yol bu? Kimlerin elini
tutacaklar o yolda? Doğru şeyler öğrenecekler mi ya da istedikleri gibi düşünme
hakları olacak mı? Cevabını bilemediğim sorular kemirir oldu zihnimi. Memleketin
hali ise ortada… Ben ne yapabilirim? Korkuyorum bizi bekleyen yarınlardan. Bitmeyen
bir bekleyişteyim. Hayatın bekleme salonunun uzayıp giden koridorlarında volta
atıyorum, saniyeleri sayarak. Uykusuz gecelerde yalnızım. Bölük pörçük uykulara
yaslıyorum başımı. Kaybetme korkusu sıkıyor, kalbimi. Hayat gün be gün yokuşa
sürüyor, biliyorum. Anne olunca anladım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder